Peperpot

Terug over de brug "niet toegankelijk voor voetgangers en niet gemotoriseerde voertuigen" vandaag. Deze keer gaat het niet naar Nieuw Amsterdam maar de andere richting uit naar het dorp Peperpot.
Hier ook zijn de vroegere plantages verdwenen. In de plaats hiervan kokospalmen langsheen de Commewijnerivier, sinaasappel- en bananebomen hetgeen een leuke aanblik biedt. Ook veel wildernis. Prettig om te fietsen.
We lunchen echt op zijn Surinaams met een "roti" een pannenkoek die met de handen wordt gegeten en men moet vullen (ook alles met de vingers) met aardappelen, groenten en kip.
We rijden ook voorbij een kerkhof waarbij de grafzerken meestal mini-hutjes voorstellen.

Bij onze laatste drink-stop belanden we op een volledig oranje geschilderd terras, banken, tafels en boom incluis en een heleboel vlaggetjes in oranje en blauw-wit ter herinnering aan het WK met een duidelijke positieve boodschap aan de Nederlanders. Grappig!

We dachten een bootje terug te nemen samen met een groep Nederlanders en hun gids maar dat was buiten de bootsman gerekend. Die probeert ons wijs te maken dat een gids enkel met zijn groep naar de overkant mag en wij moeten dus een boot voor onszelf afhuren. Mis poes! Dan nog liever de 20 minuten over de brug terug lopen.

Wat ons opvalt langs de wegen zijn de mooie verzoringstehuizen voor ouderen en gehandicapten overal in Suriname (gesponsord door buitenlanders en rijke Surinamers?) . In Awarradam worden slechthorenden aan het werk gezet in de lodges en als bootsmannen voor een behoorlijk loon.

In de B&B krijgen we het aangename gezelschap nu van een jong koppel uit Gent.