Groningen... Busje komt zo...

We kunnen onze fiets veilig afleveren bij een bewaakte fietsparking en gaan naar de plaats waar we gisteren de bus voor Groningen gevonden hebben en ons ook informeerden. Alleen, de bus was net vertrokken en de volgende was nog leeg. Het zou nog minstens een uur duren als het meeviel eer hij kon vertrekken. Het is goed negen uur, geen probleem dus. We hebben de hele dag voor onszelf.
wel een geluk dat we er aan denken om te vragen wanneer de busjes terugkeren. We krijgen het lakonieke antwoord: "Oh, vandaag niet meer, morgen pas!"Maar er zijn ook staatsbusjes een pleintje verderop aan een busstation met loket. Die vertrekken stipt om 9u.Konden ze ons dat nu gisteren niet zeggen? Het is ondertussen 9.15u. maar we gaan toch maar eens een kijkje nemen voor morgen eventueel. Het zit ons mee: er staat nog een busje te wachten dat om 1Ou vertrekt en om 2u terugkeert. Super! Het is nog wat vroeg. We gaan dus nog snel iets drinken (dorstig weer hier) en keren ruim op tijd (9.45u) terug....Het busje is weg, net vertrokken zegt een begeleider. We zien hem nog net staan op de hoek in de file. Wij rennen. Net als we er zijn, rijdt hij door maar hij moet nog even halt houden in de file. En wij weer rennen. Niet geweten dat we zo hard kunnen lopen in die hitte maar we  halen hem in en mogen nog plaats nemen. Blijkt dat het batterijtje in Georges zijn uurwerk bijna uitewerkt is en we 20 minuten achterop lopen (ondertussen al bijna een half uur).
We passeren "Uitkijk" zo heet dit dorp op 25km afstand van paramaribo. We dachen eraan nog eens tot hier te fietsen maar de weg is smal en ze rijden hier als zotten, ook onze buschauffeur. Fietspaden en voetpaden ontbreken. Loeiende sirenes zijn hier schering en inslag. Niet dus.
Groningen zelf is een ingeslapen dorpje met een paar kleine gedenktekens (wat ze hier monumenten noemen) ter nagedachtenis van oorlogsslachtoffers, afschaffing van de slavernij en onafhankelijkheid van Suriname. Wel is er een heel mooie waterkant waar wordt gevist, overdekte bankjes in een plantsoen en een gezellig restaurant-terras. Alleen is dit enkel in het weekend open. Gelukkig is hier toch 1 winkeltje en een bakker waar we een zoete koek en wat drank kunnen kopen of we waren uitgedroogd. Hadden ze hier nu eens een mooie boulevard aangelegd!
Het busje pikt ons stipt op tijd op voor we ons gaan doodvervelen. Onderweg zijn er nog enkele haltes. Net voor Paramaribo heeft een werknemer die zijn shift erop zit,het net niet gehaald. Hij kan het busje ook inhalen maar wordt geweigerd. Ik hoor een "klootzak" op de achtergrond en gelijk heeft hij. Dat maakt mij nu kwaad zie!
's Avonds schuiven we aan voor een heerlijke rijsttafel bij Sarina's, een Indisch-Javaans restaurant uitgebaat door een Javaans vluchtelingenechtpaar dat eerst in Nederland was beland; 11 gangen!!!liefst (16!!!kon ook nog). Schitterend interieur in een oude garageloods waar een soort binnentuin gecreëerd is met Javaanse kunst, een autenhieke riksjah, vogeltjes die rondfladderen, een visvijver,... en een rots met een opgezette flamingo en....de  plastieken tuinkabouters uit Sneeuwwitje!!! Niet te geloven!

En hadden we nu net het fototoestel niet mee en was het batterijtje leeg van de Gsm!