Jodensavanne,Berg en Dal,Stone Island,BROWNSBERG

 We starten teug aan het Krasnapolsky voor de trip naar Brownsberg (nu ja berg = 500m hoog ). Tom en Marian, een stel Nederlanders, vergezellen ons. Het klikt tussen ons 4. We hadden mekaar vooraf al gezien aan de waterkant. Via haar vader liggen haar roots in Suriname. Tijdens een gesprek over survival komt "Expeditie Robinson" aan bod en zij is de nicht van Jan De Neve, de Nederlandse presentator van dit programma, die 3 jaar geleden verongelukte in Zweden tijdens 71°Noord.
Onze 1ste stop is nabij Jodensavanne, een desolaat landschap met moeras afgewisseld door zandgrond zoals aan de kust en duinen. Vroeger kwam de Atlantische Oceaan tot hier. Er zitten veel slangen zoals deAnnaconda. Hier begint ook de regio Brocopondo met het gelijknamige stuwmeer.
Savanne wisselt voortdurend met Amazonewoud. Dit levert prachtige beelden op .Hier heb je naast slangen en andere koudbloedigen ook een grote diversiteit aan aapjes  (al tonen ze zich niet snel) en vogels waaronder arenden. Van hieruit kun je ook met een bootje tot de eigenlijke "Jodensavanne", een afgelegen begraafplaats voor Joden vroeger maar dat zit niet in ons programma.
Bij de lodges van  "Berg en Dal" worden nog 4 "avonturiers" opgepikt. Op dit domein kun je immers kanoën en verschillende kanopy-ervaringen meemaken (via een kabel tussen de bomen en over het water naar beneden sjoeren ). Dit kun je bij ons in Durbuy ook!
Dan is Stone Island veel mooier. Het meer is mooi en het water zuiver. Marian en ik nemen een duik.
Georges wil zijn schoen losknopen om ook het water in te gaan maar bij het bukken schiet er iets in zijn rug en kan hij bijna niet meer bewegen.
Hier worden nog 3 mensen opgepikt en dan rijden we  verder naar onze eigenlijke bestemming Brownsberg. Het is eigenlijk een heuvel zoals in de Ardennen maar dan omgeven door oerwoud: prachtig!!! en spectaculair door het pad waar ons busje een uur nodig heeft om boven te raken, hobbelend en botsend over de rode aarde vol rode plassen (ojee, Georges zijn rug!!!).  Marian die tandarts is, heeft een pijnstiller mee maar het hept toch niet genoeg om de wandeling naar de waterval beneden mee te doen. Hij blijft dus jammer genoeg de 2u boven bij de uitkijk. 't Is mooi, da's al iets. En, naast het Capi-bara (soort varkentje) en een bijzondere vogelsoort (naam vergeten maar ze lijken op mini-struisvogeltjes) die daar rondlopen, krijgt hij gelukkig het gezelschap van een gids daarboven om een praatje te maken. Ik ga mee met de groep om van een verkwikkende natuurlijke waterval-douche te genieten, met lange broek en lange kousen onderweg want er zitten hier slangetjes. We zijn er geen tegengekomen. Waar we wel last van hebben, zijn de horzels.
Terug boven (Georges is wel blij dat we terug zijn) toont de gids, een Vrolijke Frans van een  Marron, ons fier de piranha die hij gevangen heeft en mee met de lunch wordt klaargemaakt. Voor tandpijn hoeven we niet te vrezen want we zijn in gezelschap van lieftst 2 vrouwelijke tandartsen  en dan nog allebei uit Almere.+ een eveneens vrouwelijke dierenarts uit Merelbeke. We leren dat kiezen trekken bij donkere mensen een stuk moeilijker is dan bij blanken doordat de kies dieper in de tandholte geworteld zit.

We sluiten af met de lange terugtocht én een pijnlijke rug.