Terugblik

Zo, onze reis zit erop dit jaar! Wat vliegt de tijd! Toch blij weer thuis te zijn, min of meer zonder jetlag na een goede vlucht met KLM, en de kids te knuffelen die alweer naar school gaan. Wat lijkt dit nog onwerkelijk. Het is alweer september.
Op Schiphol werden we nog een beetje gegijzeld door een slecht werkende transportband waardoor we 2u moesten wachten op de bagage. We waren geland om 7.2Ou volgens schema en om 9.4Ou konden we uiteindelijk op de shuttle springen naar hotel Van der Valk waar onze auto een maand geparkeerd stond.

Nu nog even bekomen en dan weer uitkijken naar onze volgende bestemming. In januari gaan we terug uitgebreid ideeën opsnuiven in de vakantiebeurs in Utrecht. Daar heb je een enorme variëteit aan bijzondere reizen.
Maar vooral In februari (in 2013 is dat op zondag 24/02) doen we de meeste inspiratie op. Dan staan er een heleboel fervente reizigers ter beschikking van anderen om hun ervaringen te delen op de REISMARKT in BRUGGE. Anderen zoals ik maken een reisverslag op dat leden kunnen uitprinten.
info www.wegwijzer.be

Nog even terugkijken op onze laatste dag en onze belevenissen in het algemeen:

Nog een beetje rondkuieren en alles nog eens goed in ons opnemen.
Van de eigenaar van het café-terras waar we bijna dagelijks langs gingen de tijd dat we in Paramaribo waren  kregen we Parbo-bierviltjes mee als herinnering. Hij is Surinamer geboren maar heeft tot 10 jaar geleden in Antwerpen gewoond waar hij op de "Vogeltjesmarkt" CD's verkocht. Hij is muziekliefhebber en verzamelaar van vinyl-platen. Vandaar die ongelooflijk meeslepende muziek hier telkens!
En van onze B&B "Amice" kregen we glazen met opschrift AMICE.
We gaan ze missen, Jasodra en Ravi! We leerden hen kennen als een beetje bescheiden mensen die eerst wat op de achtergrond bleven maar waar we geleidelijk aan een enorm warme band mee opbouwden. Surinamers zijn als Belgen beleefd en welopgevoed. Je merkt dat ook zeker aan de kinderen.Ze kijken een beetje de kat uit de boom maar eens je ze kent, zijn ze warm, hartelijk en goedlachs.

Huis Amice - Gravenberchstraat Paramaribo

www.guesthouse-amice.sr

Wat ons vooral zal bijblijven van Suriname:

- de vriendelijke behulpzaamheid van de mensen
- de contrasten en nonchalance
- de uitbundige levensvreugde van de Marrons in het binnenland en hun grappige taaltje
- het Nederlands praten en zingen natuurlijk
- de "party-bus" die door Paramaribo toert volgeladen met mensen swingend op disco-muziek
- de verkeerschaos waar we langzaamaan aan gewend zijn
- fietsen tussen de Nederlandstalige dorpjes
- de horrorverhalen over de vroegere slavenhandel
- het wel héél lekkere en bijzonder eten zoals Pom, pindasoep, knippa (een vruchtje dat aan lychee
  doet denken maar dan met groene schaal), gekookt eitje gebakken in guacamole met kruiden....
-en niet het minst het mooie groene Amazonewoud natuurijk en de kreekjes met mangroves die
  in de Atlantische Oceaan uitkomen

Bedankt om mee te volgen en tot de volgende keer met een nieuw verhaal!

Marianne en Georges

allée, allée Suriname...

Donderdag is de Ronde van Suriname gestart in Atjoni (rand van het Amazone-woud) en vandaag was het criterium hier in Paramaribo: Surinamers, Brazilianen,Argentijnen, Fransen en Nederlanders. En een Surinamer wint! Chapeau voor de renners in dit klimaat! Wij zijn al pompaf van 1 rondje fietsen!

Elke zondagvoormiddag is er ook een vogelzangwedstrijd aan de Palmentuin. Wij daarheen na het ontbijt maar het start bij zonsopgang en de wedstrijd was net afgelopen.

Die zangvogeltjes  worden hier vertroeteld dat het geen naam heeft . Surinamers gaan op wandel met hun vogelkooi(en) en de beestjes aan de hand zoals wij met de hond. Grappig zicht!

We zijn dan naar de wekelijkse orchideeënmarkt geweest in de bossen. Mooi maar we waren er snel op uitgekeken.

Nog eens typisch Surinaams gegeten  met pindasoep en Moksi Alesi, een rijstgerecht met bonen en gezouten vis of vlees. Lekker!

En voor de rest is het zo warm dat zwemmen meer dan deugd doet. Het regenseizoen  is immers overgegaan in het droge en dat voelen we! Beetje teveel van het goede! Een echte sauna en het zwembad lijkt een warmwaterbron!

Onze  Belgische vrienden hier zijn vertrokken naar Curaçao maar we zijn nu in het gezlschap van 2 Nederlandse dames en een Nederlands-Surinaams koppel.

Gisteravond ook nog even naar de Parbo-avond geweest met de Belgen. Deed me sterk aan de Lokerse Feesten en de Fonnefeesten bij ons denken.

Allemaal diertjes

Georges zijn rug speelt hem nog steeds parten. Gisteren 's namiddags was het nochthans een stuk beter na wat rust. Misschien komt het door de vochtige warmte. Het is drukkend heet vandaag alsof we de ganse dag in de sauna zitten.
Onze uitstap naar Cottica is definitief afgelast. Alternatief: een dagje naar de Zoo met de fiets. Het is een klein dierenpark maar gezellig gelegen, mooi tussen de tropische bomen en planten met de inheemse diersoorten uit Zuid-en Midden Amerika.
Georges heeft geluk: kinderen en 6O+ers mogen binnen aan halve prijs. Hij is 59 maar hij krijgt zonder problemen de korting. Dit " piekt"  toch wel een beetje!.

Vanavond is er in de buurt een groot "PARBO" feest met optreden en dans. Parbo is het plaatselijke bier dat in 1958 de 1ste prijs gewonnen heeft in België als beste buitenlandse bier. Staat nog steeds op het etiket vermeld. Een tijdje geleden is het overgenomen door "Heineken".

Rum en Blauwe Maandag

Georges heeft nog steeds een geblokkeerde rug zodat we een verplichte rustdag inlassen.
Niet veel bijzonders dus te zien of te melden.

Toch bezoeken we de Rumstokerij Borgoe.

Samen met gastvrouw Jasodra, gastheer Ravi, hond Lacey ( Lazy genoemd) en streek-genoten Tess en Stefan brengen we de avond gezellig door op het terras bij Amice onder een "Blauwe Maan". Dit betekent: volle Maan voor de 2de keer in 1 maand.

Voor het weekend hadden we een 2-daagse kunsttrip Cottica en een tocht op de gelijknamige Zwarte Rrivier geboekt maar ik vrees dat die wordt afgelast wegens te weinig interesse. Dat was vorig weekend ook al zo. De meeste toeristen zijn naar huis. Het is nu schoolvakantie in Suriname maar doorgaans boeken die zulke uitstapjes niet. 

Jodensavanne,Berg en Dal,Stone Island,BROWNSBERG

 We starten teug aan het Krasnapolsky voor de trip naar Brownsberg (nu ja berg = 500m hoog ). Tom en Marian, een stel Nederlanders, vergezellen ons. Het klikt tussen ons 4. We hadden mekaar vooraf al gezien aan de waterkant. Via haar vader liggen haar roots in Suriname. Tijdens een gesprek over survival komt "Expeditie Robinson" aan bod en zij is de nicht van Jan De Neve, de Nederlandse presentator van dit programma, die 3 jaar geleden verongelukte in Zweden tijdens 71°Noord.
Onze 1ste stop is nabij Jodensavanne, een desolaat landschap met moeras afgewisseld door zandgrond zoals aan de kust en duinen. Vroeger kwam de Atlantische Oceaan tot hier. Er zitten veel slangen zoals deAnnaconda. Hier begint ook de regio Brocopondo met het gelijknamige stuwmeer.
Savanne wisselt voortdurend met Amazonewoud. Dit levert prachtige beelden op .Hier heb je naast slangen en andere koudbloedigen ook een grote diversiteit aan aapjes  (al tonen ze zich niet snel) en vogels waaronder arenden. Van hieruit kun je ook met een bootje tot de eigenlijke "Jodensavanne", een afgelegen begraafplaats voor Joden vroeger maar dat zit niet in ons programma.
Bij de lodges van  "Berg en Dal" worden nog 4 "avonturiers" opgepikt. Op dit domein kun je immers kanoën en verschillende kanopy-ervaringen meemaken (via een kabel tussen de bomen en over het water naar beneden sjoeren ). Dit kun je bij ons in Durbuy ook!
Dan is Stone Island veel mooier. Het meer is mooi en het water zuiver. Marian en ik nemen een duik.
Georges wil zijn schoen losknopen om ook het water in te gaan maar bij het bukken schiet er iets in zijn rug en kan hij bijna niet meer bewegen.
Hier worden nog 3 mensen opgepikt en dan rijden we  verder naar onze eigenlijke bestemming Brownsberg. Het is eigenlijk een heuvel zoals in de Ardennen maar dan omgeven door oerwoud: prachtig!!! en spectaculair door het pad waar ons busje een uur nodig heeft om boven te raken, hobbelend en botsend over de rode aarde vol rode plassen (ojee, Georges zijn rug!!!).  Marian die tandarts is, heeft een pijnstiller mee maar het hept toch niet genoeg om de wandeling naar de waterval beneden mee te doen. Hij blijft dus jammer genoeg de 2u boven bij de uitkijk. 't Is mooi, da's al iets. En, naast het Capi-bara (soort varkentje) en een bijzondere vogelsoort (naam vergeten maar ze lijken op mini-struisvogeltjes) die daar rondlopen, krijgt hij gelukkig het gezelschap van een gids daarboven om een praatje te maken. Ik ga mee met de groep om van een verkwikkende natuurlijke waterval-douche te genieten, met lange broek en lange kousen onderweg want er zitten hier slangetjes. We zijn er geen tegengekomen. Waar we wel last van hebben, zijn de horzels.
Terug boven (Georges is wel blij dat we terug zijn) toont de gids, een Vrolijke Frans van een  Marron, ons fier de piranha die hij gevangen heeft en mee met de lunch wordt klaargemaakt. Voor tandpijn hoeven we niet te vrezen want we zijn in gezelschap van lieftst 2 vrouwelijke tandartsen  en dan nog allebei uit Almere.+ een eveneens vrouwelijke dierenarts uit Merelbeke. We leren dat kiezen trekken bij donkere mensen een stuk moeilijker is dan bij blanken doordat de kies dieper in de tandholte geworteld zit.

We sluiten af met de lange terugtocht én een pijnlijke rug.

Groningen... Busje komt zo...

We kunnen onze fiets veilig afleveren bij een bewaakte fietsparking en gaan naar de plaats waar we gisteren de bus voor Groningen gevonden hebben en ons ook informeerden. Alleen, de bus was net vertrokken en de volgende was nog leeg. Het zou nog minstens een uur duren als het meeviel eer hij kon vertrekken. Het is goed negen uur, geen probleem dus. We hebben de hele dag voor onszelf.
wel een geluk dat we er aan denken om te vragen wanneer de busjes terugkeren. We krijgen het lakonieke antwoord: "Oh, vandaag niet meer, morgen pas!"Maar er zijn ook staatsbusjes een pleintje verderop aan een busstation met loket. Die vertrekken stipt om 9u.Konden ze ons dat nu gisteren niet zeggen? Het is ondertussen 9.15u. maar we gaan toch maar eens een kijkje nemen voor morgen eventueel. Het zit ons mee: er staat nog een busje te wachten dat om 1Ou vertrekt en om 2u terugkeert. Super! Het is nog wat vroeg. We gaan dus nog snel iets drinken (dorstig weer hier) en keren ruim op tijd (9.45u) terug....Het busje is weg, net vertrokken zegt een begeleider. We zien hem nog net staan op de hoek in de file. Wij rennen. Net als we er zijn, rijdt hij door maar hij moet nog even halt houden in de file. En wij weer rennen. Niet geweten dat we zo hard kunnen lopen in die hitte maar we  halen hem in en mogen nog plaats nemen. Blijkt dat het batterijtje in Georges zijn uurwerk bijna uitewerkt is en we 20 minuten achterop lopen (ondertussen al bijna een half uur).
We passeren "Uitkijk" zo heet dit dorp op 25km afstand van paramaribo. We dachen eraan nog eens tot hier te fietsen maar de weg is smal en ze rijden hier als zotten, ook onze buschauffeur. Fietspaden en voetpaden ontbreken. Loeiende sirenes zijn hier schering en inslag. Niet dus.
Groningen zelf is een ingeslapen dorpje met een paar kleine gedenktekens (wat ze hier monumenten noemen) ter nagedachtenis van oorlogsslachtoffers, afschaffing van de slavernij en onafhankelijkheid van Suriname. Wel is er een heel mooie waterkant waar wordt gevist, overdekte bankjes in een plantsoen en een gezellig restaurant-terras. Alleen is dit enkel in het weekend open. Gelukkig is hier toch 1 winkeltje en een bakker waar we een zoete koek en wat drank kunnen kopen of we waren uitgedroogd. Hadden ze hier nu eens een mooie boulevard aangelegd!
Het busje pikt ons stipt op tijd op voor we ons gaan doodvervelen. Onderweg zijn er nog enkele haltes. Net voor Paramaribo heeft een werknemer die zijn shift erop zit,het net niet gehaald. Hij kan het busje ook inhalen maar wordt geweigerd. Ik hoor een "klootzak" op de achtergrond en gelijk heeft hij. Dat maakt mij nu kwaad zie!
's Avonds schuiven we aan voor een heerlijke rijsttafel bij Sarina's, een Indisch-Javaans restaurant uitgebaat door een Javaans vluchtelingenechtpaar dat eerst in Nederland was beland; 11 gangen!!!liefst (16!!!kon ook nog). Schitterend interieur in een oude garageloods waar een soort binnentuin gecreëerd is met Javaanse kunst, een autenhieke riksjah, vogeltjes die rondfladderen, een visvijver,... en een rots met een opgezette flamingo en....de  plastieken tuinkabouters uit Sneeuwwitje!!! Niet te geloven!

En hadden we nu net het fototoestel niet mee en was het batterijtje leeg van de Gsm!

België op de kaart

Beetje rondgehangen vandaag, vrij rustig. een paar busdiensten bekeken. We gaan morgen nl. met een busje naar Groningen. 2 Cd's gekocht: typisch levendig Surinaams en reggae. Pannekoekjes gegeten met appel en kaneel en Georges een hartige met garnalen. Zwoel en geen neerslag. Je merkt dat het regenseizoen op zijn einde loopt. Deze avond nog fietstochtje gemaakt voor de schemering inviel. Rustig... dachten we. Wat een verkeer, getoeter, langs ons heen schurende brommertjes,... ongeluk onderweg en de ambulance die er aankomt met loeiende sirenes.

Verkeershinder; Alles zit strop. Leuk om af zien. Een dame die slim dacht te zijn, wilde het fietspad nemen met haar grote auto en komt met het wiel vast te zitten op het borduur. Georges speelt reddende engel en schiet te hulp met nog een 4-tal Surinamers. Anderen zijn dan weer ongeduldig en rijden bijna het haar van de helpers hun benen. Het duurt eventjes maar de aanhouder wint en de auto kan langs het fietspad verder rijden. De dame in kwestie is heel dankbaar en de 4 redders-in-nood zijn overgelukkig dat nota-bene een Vlaming de Surinamers komt helpen. High Five in kwadraat. Ze beginnen ons hier trouwens te kennen, de Belgen.

Gisteren vroeg de eigenaar van een eetstalletje waar we slechts 1 maal geweest waren hoe Awarradam was en onze gids vroeg of we al een regering hadden. Gisteren vonden we BELGIE en GENT/LOKEREN letterlijk op de kaart staan!een antieke kaart in het museum in Barri over de Nederlanden waar zelfs steden op te zien zijn die niet meer bestaan. Oh ja, gisteren hadden we trouwens het aangename gezelschap tijdens de trip van een koppeltje uit Curaçao. De dame noemt Thaïsa. Onze dochter heet Thaïs. Curaçao schijnt heel erg droog te zijn en nog heter dan Suriname (maar dan droge warmte). En je hebt de prachtige stranden natuurlijk. Zij waren in elk geval enthousiast over onze trip. En nu zijn we aan het babbelen met 2 Nederlandse heren die hier een bloemenbedrijf hebben en gisteren opendeur hadden. Wij waren uitgenodigd maar dat kan dus niet omdat we op uitstap waren.Er waren zelfs televisieopnames voorzien.Ze kweken heel mooie bloemen. Die hebben we wel gezien aan de receptie hier.

Warrapa kreek/ tot waar de mangrovekanaaltjes en de Atlantische Oceaan elkaar ontmoeten

Onwaarschijnlijk mooi! En echte plantages! Schitterend! Topdagje! We worden met een busje opgehaald aan het Krasnapolski-hotel, een monument op zich. Binnenin het schitterend opgeknapte oude gebouw unieke surrealstische schilderijen van een plaatselijk kunstenaar. Héél mooi: van ver zijn het kleurrijke bewegende mensen en dieren, als je van dichtbij kijkt zie je enkel mooi ingekleurde vlakken.

We zijn met 11 + onze gids Errol die we vrijdag ontmoet hebben op de postboot en die niet mee kon. Nu dus wel. Er komt ons nog een 2de groep vervoegen samen met Yves, de jonge rasta-gids

van Awarradam. We rijden met ons busje de ons gekende waldbosbrug over. Ong. 2km lang en 77m hoog is ze. We stoppen even bij Peperpot aan het natuurpark en de oude koffie-loods die vanuit Bakki naar hier is verplaatst. Dan volgen we een mooie weg tot Alkmaar (langs hier zijn we nog niet gereden met de fiets) waar we een bootje nemen. Onze 1ste stop is Bakki waar ook de postboot weer aanlandt, dit keer volgeladen met wel zo'n 40 mensen. We krijgen een iets uitgebreider rondleiding en uitleg dit keer. Een voorbeeld: een opstandige negerslaaf werd geketend  aan de nek en 1 voet met een te kleine ketting zodat hij heel de tijd gebukt moest staan.
Kleine anekdote nog: neger-slavinnen moesten zich onopvallend en a-sexy kleden om de heer des huizes niet in verleiding te brengen. Wel naaiden zij motieven op hun kledij om zaken te insinueren waarbij doorgaans wel de heer maar niet de dame des huizes op de hoogte was. Zo betekende een glad lint of strik dat de slavin in kwestie iemand toebehoorde. Gekruld wilde zeggen: "Ik ben beschikbaar". Half gekruld betekende:  "Ik behoor iemand toe maar die is voor bepaalde of onbepaalde rijd afwezig, dus ben ik nu beschikbaar voor je".

We keren terug naar Alliance waar we deze maal wel uitstappen om de citrus-plantages te bezoeken met de tractor. Héél leuk ritje door de landerijen! We mogen zelf sinaasappelen en mandarijntjes plukken van de eigenaar.

Na de lekkere lokale lunch bij een plaatselijk gezin (we eten een bijzondere soep met ei en kip) stappen we terug in het bootje om zo via de steeds smaller wordende mangroves met werkelijk enorme uitlopende boomtakken, tot de Atlantische oceaan te varen. Een uniek zicht hoe die 2 in elkaar overvloeien! Nergens nog zulke schitterende mangroves gezien als hier. Met eromheen het oerwoud! Van die kleine rode krabbetjes, vogels, vlinders,... Dit is echt Suriname. Ook de kustregio zelf: je heb hier niet die prachtige witte bountystranden om te zonnen maar als men zegt dat dit het mooiste kustgebied


van de Caraïben is, dan is dat zeker niet gelogen.
Het is hier ruig en ongerept, afwisselend zand en grijze modder en heel veel soorten begroeing waar allerlei vogelsoorten zich thuis voelen.

Als we terugvaren spotten we ook nog een dode kaaiman (ik had er vrijdag met de postboot ook een levende gezien) en 1 dolfijn. Nog een stukje varen en dan een wandeling in de jungle waar we op een bepaald punt de restanten terugvinden van een oude suikerfabriek en enkele verroeste machine-onderdelen. Er staat ook nog een oude stoomketel waar de slaven aan werden vastgeketend om het riet tot vloeibaar suiker op te stoken.
Zo werden ze letterlijk "gaar" (verbrand)samen met het riet. Om gek van de worden! Vandaar komt het woord "halvergare"! Wij worden zelf ook stilaan gek want nergens nog zo veel muskieten gehad. En ze bijten! Niks geen spray helpt hiertegen. Tijdens het laatste stuk van de vaart wordt de lokale rhum bovengehaald, de "Borgu" en wie dit niet lust, krijgt een biertje of iets fris. We rijden nu terug met de bus, ditmaal via Mariënburg waar de gelijknamige rhum en de Borgu wordt gestookt, en Nieuw Amsterdam . Terug in paramaribo krijgen we nog een "Capoeëra"-optreden te zien (een soort religieuze dans). Het is al laat en de buschauffeur is op vraag van de gids zo vriendelijk een ommetje te maken en ons bij de B&B af te zetten.

met de bus naar Lelydorp

Onze dag begint héél vroeg, om 4u nl. Voor het slapengaan, heb ik een joekel van een kakkerlak gespot in mijn nachtkastje. Hoe die daar is verdwaald geraakt, weten we niet want we logeren boven en onze BB wordt super proper onderhouden. Hier bij Amice staan ze op orde, netheid en hygiëne. Klein gilletje en het beestje is zo geschrokken dat het snel wegvlucht en niet meer te vinden is. 4u dus: ik naar het toilet op de badkamer en daar, net voor de voeten, kruipt het kleine onding. Ik wek Georges om het weg te halen en die is daar niet gelukkig mee want die sliep net zo lekker. Een uurtje later, 5u dus: we slapen weer en Georges zijn GSM wekt ons alweer met een bericht: "Drankencentrale Van Eetvelde" heet u van harte welkom voor het degusteren van een frisse "kriek"! Waren we even vergeten: iedere zaterdag krijgen we een soortgelijk bericht door om 1O plaatselijke tijd, hier dus 5u. We zijn even later dan maar opgestaan om te facebook en en onze mails te checken. Na het ontbijt de bus gezocht naar Lelydorp. Dat is op zich een hele onderneming want voor ieder dorp heeft de bus een andere standplaats in een andere straat. Ze hebben ook een nr. maar geen naambordje. Lest best, na enig rondvragen en straten doorlopen, hebben we hem gevonden. Hij is vol en kan meteen vertrekken want zo'n busje start enkel als het volgeladen is. Georges schuift door naar achter terwijl ik nog een plaatsje vindt naast een zwarte dame met dikke kont die zowat 3/4 van de bank in beslag neemt en niet de intentie heeft even op te schuiven, integendeel, ze doet haar benen nog wat verder open en bekijkt me alsof ze iets vies ziet. Aan de andere kant van me op het klap-bankje zit eveneens een gezette heer zodat ik me de worst tussen de hotdog voel. Gelukkig stappen ze vlug af zodat ik me weer vrij kan bewegen en buiten kijken. Lelydorp is een gezellig plaatsje en we wandelen zo'n 2km naar de vlindertuin waar vlinders worden gekweekt voor export. En wat zien we ook in een galerij: een opgezette versie van ons vriendje kakkerlak.Leuk bezoekje, deskundige uitleg maar niet speciaal en vooral duur!Kinderen zouden dit een leuk schoolreisje vinden.

Pirates of The Caraïben...

... maar dan niet zo knap als Johny Depp!

We hebben geluk. Gisteravond kregen we een telefoontje dat de geplande tour met de oude postboot waarschijnlijk niet zou doorgaan omdat 2 van de 6 personen (het minimum) hadden afgemeld. Toen we onze deze morgen om 7u aanmeldden, willen ze toch vertrekken omdat 2 oudjes die in een dorp wonen waar de boot aanmeert graag naar huis willen. Iedereen blij! Ook de matrozen die liever uitvaren dan in het dok schepen herstellen. Alleen de gids die normaal meevaart, heeft pech. Hij moet terugkeren want voor 2 toeristen is die meerkost echt de moeite niet.


Nadat het koppeltje wordt afgezet in het dorp Alliance hebben wij dus een privéboot! Wat een luxe! De "Nickerie" of postboot is een historisch monument dat vroeger de mijnwerkers van de Alliance compagnie langs de Comewijnerivier moest bevoorraden en voorzien van post alsook de omliggende afgelegen dorpen en plantages.
Zalig dagje! Prachtig uitzicht! Het doet denken aan onze nijlcruise destijds.

Waar de rivier smaller wordt en we langsheen de mangroves varen, passeren we een klein bootje met 2 zwarte vlaggetjes en aan boord 3 nogal ruige mannen met haarbanden. En ze roepen en zwaaien niet zoals de andere vissers. Grappig alsof ze "piraatje" spelen. Even verder echter zelfde scenario. Weer die zwarte vlaggen gehesen! Ik durf echt geen foto te nemen vanaf de zijflank dichtbij zoals ik gepland had. De mannen hun gezicht staat op onweer.

Kort daarna arriveren we bij ons eindpunt , het dorp Baki, waar we uitstappen en geen post maar het pensioen voor de oudjes wordt afgeleverd onder politiebegeleiding. De laatste "piratenboot" passeert en ... de zwarte vlaggen zijn naar beneden gehaald. Ik wed dat een zeilbootje met een eenzame toerist erin wel eens wordt geënterd hier.
Welkom in Baki door een lokale gids en een jongen in traditionele klederdracht die ons suikkerriet aanbieden.We krijgen  een rondleiding door de plantage als je dit nog zo kunt noemen.Bij ons is dit eerder een grote moestuin. We bezoeken het kleine museum en nemen een lunch.Ik geniet van een reuze "King Coconut" waarna we terugkeren naar Paramaribo.

Het is echt heet vandaag. Nog wat socializen langs de waterkant en in het hotel aan het zwembad en op het terras. Gisteren was er niet veel te melden: fietsen naar White Beach, het enige kleine witte strandje in de buurt hier. We zagen ook de 3 Nederlanders terug van onze jungletrip.

Peperpot

Terug over de brug "niet toegankelijk voor voetgangers en niet gemotoriseerde voertuigen" vandaag. Deze keer gaat het niet naar Nieuw Amsterdam maar de andere richting uit naar het dorp Peperpot.
Hier ook zijn de vroegere plantages verdwenen. In de plaats hiervan kokospalmen langsheen de Commewijnerivier, sinaasappel- en bananebomen hetgeen een leuke aanblik biedt. Ook veel wildernis. Prettig om te fietsen.
We lunchen echt op zijn Surinaams met een "roti" een pannenkoek die met de handen wordt gegeten en men moet vullen (ook alles met de vingers) met aardappelen, groenten en kip.
We rijden ook voorbij een kerkhof waarbij de grafzerken meestal mini-hutjes voorstellen.

Bij onze laatste drink-stop belanden we op een volledig oranje geschilderd terras, banken, tafels en boom incluis en een heleboel vlaggetjes in oranje en blauw-wit ter herinnering aan het WK met een duidelijke positieve boodschap aan de Nederlanders. Grappig!

We dachten een bootje terug te nemen samen met een groep Nederlanders en hun gids maar dat was buiten de bootsman gerekend. Die probeert ons wijs te maken dat een gids enkel met zijn groep naar de overkant mag en wij moeten dus een boot voor onszelf afhuren. Mis poes! Dan nog liever de 20 minuten over de brug terug lopen.

Wat ons opvalt langs de wegen zijn de mooie verzoringstehuizen voor ouderen en gehandicapten overal in Suriname (gesponsord door buitenlanders en rijke Surinamers?) . In Awarradam worden slechthorenden aan het werk gezet in de lodges en als bootsmannen voor een behoorlijk loon.

In de B&B krijgen we het aangename gezelschap nu van een jong koppel uit Gent.

Deel 1: Terug in PARAMARIBO en deel 2: MUSEUMBEZOEK

Gisteravond nog heel hard geonweerd. Alle straten stonden blank.Er was geen doorkomen aan. Gelukkig is alles nu mooi weggetrokken zodat we de fiets op kunnen en niet  weer in ons bootje van de voorbije dagen hoeven te stappen. Het zonnetje schijnt alweer. We hebben ze gelijk met de foto's doorgestuurd want ook in België blijkt het nu tropisch te zijn met 37°.

Onze tafelgenoten zijn een Frans koppel uit Guyana en een Frans-Canadees koppel uit
quebecq waarvan de man archeoloog is. Zo oefenen we ons Frans nog eens in.


Vandaag bezoek aan het museum in Fort Zeelandia (Paramaribo zelf): klein maar boeiend en vriendelijke mensen die enthousiast uitleg geven. Een waterput, een gevangeniscel, een nagebouwde apotheek... en dan het eigenlijke museum.
Naast schilderijen, gebruiksvoorwerken en afbeeldingen met het leven toen liggen er prachtige vedertooien van Indiaanse stamhoofden.Er is een nagebouwde Indiaanse hut en foto's waaraan je duidelijk ziet dat deze mensen verwant zijn met de bevolking in het Braziliaanse Amazonewoud.Het waren de Indianen toen die de negerslaven hielpen ontsnappen en overleven in de bossen. Men noemde deze ontsnappingen op zijn Spaans/Frans "marronneren". Men heeft het dan over vee dat wegloopt. vandaar de naam "Marrons".
Mooi versierde pijpjes liggen ook uitgestald.Er werd hier veel pijp gerookt in de 17de/18de eeuw, ook door de slaven. Er wordt nog steeds veel tabak geteeld. Tijdens onze tocht in de jungle naar de "kostgrond" zijn wij met onze groep ook gestopt bij een veldje met snuiftabak en hallucinerende planten om de vissen te verdoven. De "Wiet" kregen we niet te zien. We konden dus nuchter terug keren.

En dan nu een "zuurzak" drinken op het terras, deze morgen "Markoesa" gedronken: gewoon fruitsap van de lokale gelijknamige vruchten - niks geen alcohol hé! We blijven nuchter! 

Kajana, Awaradan, Kosindo, Livorio:Terug uit de Amazone

De MARRONS, uitbundige, blije mensen!!!

Een hele belevenis achter de rug die begon op het kleine luchthaventje hier in Paramaribo genaamd "Zorg en  Hoop". We hijsen ons met 7 personen waaronder de Indiaanse gids Julius, wij en 2 papa's met hun zonen,  in een kleine Cesna voor een uurtje vliegen naar de uitlopers van het Amazonewoud. Welkom Einde de Wereld. Op de kleine "strip" van het vliegveldje van Kajana (in het gras, niet groter dan een wei) worden we hartelijk verwelkomd door de zwaaiende armen van de lokale inwoners, de Marrons. Er landen nog 6 Surinaamse magistraten.Met een korjaal worden nog eens 3 Nederlanders verwacht met hun gids Yves. Zo is onze groep compleet.

We varen verder naar Awarradam, een verlaten eilandje midden de Suriname rivier . Ons logies bestaat uit prachtige, gezellige hutten met hangmatten midden het oerwoud en zicht op het kolkende water. Extra romantisch ook want ieder hutje heeft een naam en het onze heet LOBI wat betekent "LIEFDE" in het Sarramacaans.

Op het programma :
1ste dag zwemmen en ons laten afdrijven in de stroming: veel heftiger dan gedacht.
Julius, de gids, riskeert zich iets te ver met de groep (we verdenken hem opzet). We raken niet meer uit de stroomversnelling en men moet ons komen terughalen met de bootjes waarvan sommige lek zijn. Men moet hozen met schaaltjes van kalebas: hilariteit alom zowel bij de marrons als bij ons. Er ging ook het mopje rond: "zitten hier geen Kaaimannen?" Wat zagen wij langsheen de waterkant tussen het groen  toen we even later met onze korjaal (bootje) verder dobberden ...? Juist ja, een pracht van zo'n krokodil wachtend op een lekker brokje. Het waren wij wel die het beest lieten schrikken en opjaagden en niet omgekeerd. Piranha's zitten hier ook maar die komen enkel op bloed af, bvb. als je je hebt gekwetst. Ze worden hier ook gevangen en opgegeten.

Dag 2 een jungletocht met veel nieuwe kennis over natuur, planten en overleven; Pachtig! Mooie blauwe vlinders en zwart-gele pijlsaartgifkikkers,...
Na de middag een boottocht stroomopwaarts naar Pety voor een picknick , zwemmen, natuurlijke jaccuzi in de stroming tussen de rotsen en voor de durvers afglijden langs de waterval. Ook onze groepsjunior, de 5-jarige Wolf amuseert zich rot in zijn zemvestje.
Gezellig samen zingen in het donker met ons bont internationaal gezelschap.Er zitten immers een gitarist die in een band optreedt, een drummer en een paar goeie zangers in ons groepje + "Rastafari" Yves die een lokaal instrument bespeelt.
We keren terug naar onze hutjes onder een miljoenen-sterrenhemel.

Dag 3 bezoeken we een lokale nederzetting. We leren heel wat bij over de "kostgrond", dat is het land in het oerwoud dat de Marrons deels verwerken maar waar ook veel natuurlijke gewassen tot bloei komen zoals inheemse kruiden en vruchten waaronder : "zuurzak", tamarinde,markoesa, natuurlijke antibiotica,... en ook "Killing Me Softly"speciaal voor de vrouwelijke hygiëne waarbij alles mooi glad trekt (vandaar de naam die mannen er aan gegeven hebben).
Aansluitend neemt  gids Yves ons en "zijn" Nederlanders" mee voor nog een boottrip langsheen een heel mooi stukje jungle ,een extra partijtje zwemmen incluis.
Een ander groepje maakt liever gebruik van de wellness (massage bedoelen ze hier mee) maar die optie is ons vrij prijzig. Dan liever de pure natuur! Vissen kan ook.
We sluiten de namiddag en de dag af met een wandeling doorheen verschillende dorpjes. Zo maken we kennis met de uitbundige Marron-bevolking. De onvermijdelijk uitgestalde souvenirs horen daar ook bij naar goede gewoonte én een lokale dans van de inheemse vrouwen met de betekenis ervan. Vrouwen met een heupdoek hoog in de lende zijn vrijgezel, laag op de heupen zijn ze "bezet".
Wij stijve Westerlingen mogen ook deelnemen om te tonen wat we zeker niet kunnen!

Dag 4 eindigt in alle rust en vrijheid met een laatste schitterend ontbijt zoals we gewoon zijn, zoals iedere maaltijd hier was: met vers zelfgebakken broodjes, koeken, cake,...Pindakaas hebben we ook zien maken!... het lekkerste fruit, lokale gerechten... we werden verwend!
Veel te snel voorbij! Weer met het vliegtuigje naar Paramaribo! En het adres van Yves gevraagd voor eventueel verdere trips en om door te geven in België.
Hier regent het ondertussen zo fel dat heel de straat ondergelopen is. Dus afhaalpizza besteld!