Wij tellen af...!!! NOORD INDIA - NEPAL

Terugblik

Zo, onze reis zit erop dit jaar! Wat vliegt de tijd! Toch blij weer thuis te zijn, min of meer zonder jetlag na een goede vlucht met KLM, en de kids te knuffelen die alweer naar school gaan. Wat lijkt dit nog onwerkelijk. Het is alweer september.
Op Schiphol werden we nog een beetje gegijzeld door een slecht werkende transportband waardoor we 2u moesten wachten op de bagage. We waren geland om 7.2Ou volgens schema en om 9.4Ou konden we uiteindelijk op de shuttle springen naar hotel Van der Valk waar onze auto een maand geparkeerd stond.

Nu nog even bekomen en dan weer uitkijken naar onze volgende bestemming. In januari gaan we terug uitgebreid ideeën opsnuiven in de vakantiebeurs in Utrecht. Daar heb je een enorme variëteit aan bijzondere reizen.
Maar vooral In februari (in 2013 is dat op zondag 24/02) doen we de meeste inspiratie op. Dan staan er een heleboel fervente reizigers ter beschikking van anderen om hun ervaringen te delen op de REISMARKT in BRUGGE. Anderen zoals ik maken een reisverslag op dat leden kunnen uitprinten.
info www.wegwijzer.be

Nog even terugkijken op onze laatste dag en onze belevenissen in het algemeen:

Nog een beetje rondkuieren en alles nog eens goed in ons opnemen.
Van de eigenaar van het café-terras waar we bijna dagelijks langs gingen de tijd dat we in Paramaribo waren  kregen we Parbo-bierviltjes mee als herinnering. Hij is Surinamer geboren maar heeft tot 10 jaar geleden in Antwerpen gewoond waar hij op de "Vogeltjesmarkt" CD's verkocht. Hij is muziekliefhebber en verzamelaar van vinyl-platen. Vandaar die ongelooflijk meeslepende muziek hier telkens!
En van onze B&B "Amice" kregen we glazen met opschrift AMICE.
We gaan ze missen, Jasodra en Ravi! We leerden hen kennen als een beetje bescheiden mensen die eerst wat op de achtergrond bleven maar waar we geleidelijk aan een enorm warme band mee opbouwden. Surinamers zijn als Belgen beleefd en welopgevoed. Je merkt dat ook zeker aan de kinderen.Ze kijken een beetje de kat uit de boom maar eens je ze kent, zijn ze warm, hartelijk en goedlachs.

Huis Amice - Gravenberchstraat Paramaribo

www.guesthouse-amice.sr

Wat ons vooral zal bijblijven van Suriname:

- de vriendelijke behulpzaamheid van de mensen
- de contrasten en nonchalance
- de uitbundige levensvreugde van de Marrons in het binnenland en hun grappige taaltje
- het Nederlands praten en zingen natuurlijk
- de "party-bus" die door Paramaribo toert volgeladen met mensen swingend op disco-muziek
- de verkeerschaos waar we langzaamaan aan gewend zijn
- fietsen tussen de Nederlandstalige dorpjes
- de horrorverhalen over de vroegere slavenhandel
- het wel héél lekkere en bijzonder eten zoals Pom, pindasoep, knippa (een vruchtje dat aan lychee
  doet denken maar dan met groene schaal), gekookt eitje gebakken in guacamole met kruiden....
-en niet het minst het mooie groene Amazonewoud natuurijk en de kreekjes met mangroves die
  in de Atlantische Oceaan uitkomen

Bedankt om mee te volgen en tot de volgende keer met een nieuw verhaal!

Marianne en Georges

allée, allée Suriname...

Donderdag is de Ronde van Suriname gestart in Atjoni (rand van het Amazone-woud) en vandaag was het criterium hier in Paramaribo: Surinamers, Brazilianen,Argentijnen, Fransen en Nederlanders. En een Surinamer wint! Chapeau voor de renners in dit klimaat! Wij zijn al pompaf van 1 rondje fietsen!

Elke zondagvoormiddag is er ook een vogelzangwedstrijd aan de Palmentuin. Wij daarheen na het ontbijt maar het start bij zonsopgang en de wedstrijd was net afgelopen.

Die zangvogeltjes  worden hier vertroeteld dat het geen naam heeft . Surinamers gaan op wandel met hun vogelkooi(en) en de beestjes aan de hand zoals wij met de hond. Grappig zicht!

We zijn dan naar de wekelijkse orchideeënmarkt geweest in de bossen. Mooi maar we waren er snel op uitgekeken.

Nog eens typisch Surinaams gegeten  met pindasoep en Moksi Alesi, een rijstgerecht met bonen en gezouten vis of vlees. Lekker!

En voor de rest is het zo warm dat zwemmen meer dan deugd doet. Het regenseizoen  is immers overgegaan in het droge en dat voelen we! Beetje teveel van het goede! Een echte sauna en het zwembad lijkt een warmwaterbron!

Onze  Belgische vrienden hier zijn vertrokken naar Curaçao maar we zijn nu in het gezlschap van 2 Nederlandse dames en een Nederlands-Surinaams koppel.

Gisteravond ook nog even naar de Parbo-avond geweest met de Belgen. Deed me sterk aan de Lokerse Feesten en de Fonnefeesten bij ons denken.

Allemaal diertjes

Georges zijn rug speelt hem nog steeds parten. Gisteren 's namiddags was het nochthans een stuk beter na wat rust. Misschien komt het door de vochtige warmte. Het is drukkend heet vandaag alsof we de ganse dag in de sauna zitten.
Onze uitstap naar Cottica is definitief afgelast. Alternatief: een dagje naar de Zoo met de fiets. Het is een klein dierenpark maar gezellig gelegen, mooi tussen de tropische bomen en planten met de inheemse diersoorten uit Zuid-en Midden Amerika.
Georges heeft geluk: kinderen en 6O+ers mogen binnen aan halve prijs. Hij is 59 maar hij krijgt zonder problemen de korting. Dit " piekt"  toch wel een beetje!.

Vanavond is er in de buurt een groot "PARBO" feest met optreden en dans. Parbo is het plaatselijke bier dat in 1958 de 1ste prijs gewonnen heeft in België als beste buitenlandse bier. Staat nog steeds op het etiket vermeld. Een tijdje geleden is het overgenomen door "Heineken".

Rum en Blauwe Maandag

Georges heeft nog steeds een geblokkeerde rug zodat we een verplichte rustdag inlassen.
Niet veel bijzonders dus te zien of te melden.

Toch bezoeken we de Rumstokerij Borgoe.

Samen met gastvrouw Jasodra, gastheer Ravi, hond Lacey ( Lazy genoemd) en streek-genoten Tess en Stefan brengen we de avond gezellig door op het terras bij Amice onder een "Blauwe Maan". Dit betekent: volle Maan voor de 2de keer in 1 maand.

Voor het weekend hadden we een 2-daagse kunsttrip Cottica en een tocht op de gelijknamige Zwarte Rrivier geboekt maar ik vrees dat die wordt afgelast wegens te weinig interesse. Dat was vorig weekend ook al zo. De meeste toeristen zijn naar huis. Het is nu schoolvakantie in Suriname maar doorgaans boeken die zulke uitstapjes niet. 

Jodensavanne,Berg en Dal,Stone Island,BROWNSBERG

 We starten teug aan het Krasnapolsky voor de trip naar Brownsberg (nu ja berg = 500m hoog ). Tom en Marian, een stel Nederlanders, vergezellen ons. Het klikt tussen ons 4. We hadden mekaar vooraf al gezien aan de waterkant. Via haar vader liggen haar roots in Suriname. Tijdens een gesprek over survival komt "Expeditie Robinson" aan bod en zij is de nicht van Jan De Neve, de Nederlandse presentator van dit programma, die 3 jaar geleden verongelukte in Zweden tijdens 71°Noord.
Onze 1ste stop is nabij Jodensavanne, een desolaat landschap met moeras afgewisseld door zandgrond zoals aan de kust en duinen. Vroeger kwam de Atlantische Oceaan tot hier. Er zitten veel slangen zoals deAnnaconda. Hier begint ook de regio Brocopondo met het gelijknamige stuwmeer.
Savanne wisselt voortdurend met Amazonewoud. Dit levert prachtige beelden op .Hier heb je naast slangen en andere koudbloedigen ook een grote diversiteit aan aapjes  (al tonen ze zich niet snel) en vogels waaronder arenden. Van hieruit kun je ook met een bootje tot de eigenlijke "Jodensavanne", een afgelegen begraafplaats voor Joden vroeger maar dat zit niet in ons programma.
Bij de lodges van  "Berg en Dal" worden nog 4 "avonturiers" opgepikt. Op dit domein kun je immers kanoën en verschillende kanopy-ervaringen meemaken (via een kabel tussen de bomen en over het water naar beneden sjoeren ). Dit kun je bij ons in Durbuy ook!
Dan is Stone Island veel mooier. Het meer is mooi en het water zuiver. Marian en ik nemen een duik.
Georges wil zijn schoen losknopen om ook het water in te gaan maar bij het bukken schiet er iets in zijn rug en kan hij bijna niet meer bewegen.
Hier worden nog 3 mensen opgepikt en dan rijden we  verder naar onze eigenlijke bestemming Brownsberg. Het is eigenlijk een heuvel zoals in de Ardennen maar dan omgeven door oerwoud: prachtig!!! en spectaculair door het pad waar ons busje een uur nodig heeft om boven te raken, hobbelend en botsend over de rode aarde vol rode plassen (ojee, Georges zijn rug!!!).  Marian die tandarts is, heeft een pijnstiller mee maar het hept toch niet genoeg om de wandeling naar de waterval beneden mee te doen. Hij blijft dus jammer genoeg de 2u boven bij de uitkijk. 't Is mooi, da's al iets. En, naast het Capi-bara (soort varkentje) en een bijzondere vogelsoort (naam vergeten maar ze lijken op mini-struisvogeltjes) die daar rondlopen, krijgt hij gelukkig het gezelschap van een gids daarboven om een praatje te maken. Ik ga mee met de groep om van een verkwikkende natuurlijke waterval-douche te genieten, met lange broek en lange kousen onderweg want er zitten hier slangetjes. We zijn er geen tegengekomen. Waar we wel last van hebben, zijn de horzels.
Terug boven (Georges is wel blij dat we terug zijn) toont de gids, een Vrolijke Frans van een  Marron, ons fier de piranha die hij gevangen heeft en mee met de lunch wordt klaargemaakt. Voor tandpijn hoeven we niet te vrezen want we zijn in gezelschap van lieftst 2 vrouwelijke tandartsen  en dan nog allebei uit Almere.+ een eveneens vrouwelijke dierenarts uit Merelbeke. We leren dat kiezen trekken bij donkere mensen een stuk moeilijker is dan bij blanken doordat de kies dieper in de tandholte geworteld zit.

We sluiten af met de lange terugtocht én een pijnlijke rug.

Groningen... Busje komt zo...

We kunnen onze fiets veilig afleveren bij een bewaakte fietsparking en gaan naar de plaats waar we gisteren de bus voor Groningen gevonden hebben en ons ook informeerden. Alleen, de bus was net vertrokken en de volgende was nog leeg. Het zou nog minstens een uur duren als het meeviel eer hij kon vertrekken. Het is goed negen uur, geen probleem dus. We hebben de hele dag voor onszelf.
wel een geluk dat we er aan denken om te vragen wanneer de busjes terugkeren. We krijgen het lakonieke antwoord: "Oh, vandaag niet meer, morgen pas!"Maar er zijn ook staatsbusjes een pleintje verderop aan een busstation met loket. Die vertrekken stipt om 9u.Konden ze ons dat nu gisteren niet zeggen? Het is ondertussen 9.15u. maar we gaan toch maar eens een kijkje nemen voor morgen eventueel. Het zit ons mee: er staat nog een busje te wachten dat om 1Ou vertrekt en om 2u terugkeert. Super! Het is nog wat vroeg. We gaan dus nog snel iets drinken (dorstig weer hier) en keren ruim op tijd (9.45u) terug....Het busje is weg, net vertrokken zegt een begeleider. We zien hem nog net staan op de hoek in de file. Wij rennen. Net als we er zijn, rijdt hij door maar hij moet nog even halt houden in de file. En wij weer rennen. Niet geweten dat we zo hard kunnen lopen in die hitte maar we  halen hem in en mogen nog plaats nemen. Blijkt dat het batterijtje in Georges zijn uurwerk bijna uitewerkt is en we 20 minuten achterop lopen (ondertussen al bijna een half uur).
We passeren "Uitkijk" zo heet dit dorp op 25km afstand van paramaribo. We dachen eraan nog eens tot hier te fietsen maar de weg is smal en ze rijden hier als zotten, ook onze buschauffeur. Fietspaden en voetpaden ontbreken. Loeiende sirenes zijn hier schering en inslag. Niet dus.
Groningen zelf is een ingeslapen dorpje met een paar kleine gedenktekens (wat ze hier monumenten noemen) ter nagedachtenis van oorlogsslachtoffers, afschaffing van de slavernij en onafhankelijkheid van Suriname. Wel is er een heel mooie waterkant waar wordt gevist, overdekte bankjes in een plantsoen en een gezellig restaurant-terras. Alleen is dit enkel in het weekend open. Gelukkig is hier toch 1 winkeltje en een bakker waar we een zoete koek en wat drank kunnen kopen of we waren uitgedroogd. Hadden ze hier nu eens een mooie boulevard aangelegd!
Het busje pikt ons stipt op tijd op voor we ons gaan doodvervelen. Onderweg zijn er nog enkele haltes. Net voor Paramaribo heeft een werknemer die zijn shift erop zit,het net niet gehaald. Hij kan het busje ook inhalen maar wordt geweigerd. Ik hoor een "klootzak" op de achtergrond en gelijk heeft hij. Dat maakt mij nu kwaad zie!
's Avonds schuiven we aan voor een heerlijke rijsttafel bij Sarina's, een Indisch-Javaans restaurant uitgebaat door een Javaans vluchtelingenechtpaar dat eerst in Nederland was beland; 11 gangen!!!liefst (16!!!kon ook nog). Schitterend interieur in een oude garageloods waar een soort binnentuin gecreëerd is met Javaanse kunst, een autenhieke riksjah, vogeltjes die rondfladderen, een visvijver,... en een rots met een opgezette flamingo en....de  plastieken tuinkabouters uit Sneeuwwitje!!! Niet te geloven!

En hadden we nu net het fototoestel niet mee en was het batterijtje leeg van de Gsm!